Integracja sensoryczna

       J.Ayres (założycielka) definiuje integrację sensoryczną jako proces dzięki, któremu mózg otrzymując informacje ze wszystkich zmysłów, segregując je, rozpoznając, interpretując ze sobą   i wcześniejszymi doświadczeniami odpowiada adekwatną reakcją.

Terapia integracji sensorycznej wygląda jak zabawa, ale jest to zabawa „naukowa” poprzez którą układ nerwowy i mózg uczą się właściwego reagowanie na bodźce zewnętrzne. Zajęcia terapeutyczne odbywają się 1-2 razy w tygodniu (w zależności od potrzeb dziecka) i trwają ok. 50 min. Prowadzi je wykwalifikowany terapeuta integracji sensorycznej.

W terapii SI podstawę stanowi stymulacja zmysłu równowagi podczas różnorodnych zabaw prowadzonych na sprzęcie podwieszanym (huśtawki, platformy, walce, itd.). Wiele jest również ćwiczeń i zabaw stymulujących czucie powierzchniowe i głębokie, zmysł wzroku, słuchu i węchu.

Podczas zajęć dziecko jest zachęcane i kierowane do wykonywania aktywności sprzyjających minimalizowaniu deficytów rozwojowych. Stopień trudności tych aktywności stopniowo wzrasta w miarę czynionych przez nie postępów. Nie mogą być one ani za łatwe, ani zbyt trudne.

 Integracja sensoryczna jest jedną a najnowocześniejszych i skutecznych metod stosowanych w terapii dzieci i młodzieży, niesie ze sobą korzyści:

— poprawa umiejętności ruchowych (lepsza koordynacja ruchowa, poprawa rozwoju ruchowego, utrzymanie równowagi);

— kontrola/panowanie nad emocjami  (kontrolowana wrażliwość, nerwowość, poprawa koncentracji uwagi);

— poprawa rozwoju mowy;

— opanowania umiejętności szkolnych (dysleksji, dysgrafii, dysortografii, kłopoty z zapamiętywaniem i motywacją uczenia się);

— kontrolowanie nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD, ADD);

— normalizacja nadwrażliwości lub małej wrażliwości na różne bodźce sensoryczne;

— normalizacja wrażliwości na ruch, niepewności grawitacyjnej, choroby lokomocyjnej.

Na diagnozę składa się: wywiad z rodzicami, kwestionariusz, próby kliniczne, obserwacje dziecka, wybrane testy.